Bir hikayesi var elbette ona kedi güzeli Dumaniko bebito dememizin. Çok mu güzeliz? Belki bir kedinin olabileceği en afili halidir Dumaniko’nun dillere destan bıyıkları.
Bir zamanlar kediler diyarının en güzel sesli, yay gibi kaşları olan missler gibi kokan tüyleri ile meşhur bir kedicik varmış. Tüm kediler tarafından kıskanılır, konuşulurmuş. İnsanlar diyarına gittiğinde tesadüfler denizine girmiş ve bir kayıkla sahibini bulmuş. Birbirini ilk gördükleri andan itibaren vurulmuşlar, tamam demiş Duman, bu benim insanım ve onu seçmiş.
İnsan da onu seçtiğini zannederek Dumanikoyu almış eve götürmüş ve ilişkileri başlamış.
İlk başta Duman’ın erkek olduğunu sanan (isminden olsa gerek) sahip onun dişi olduğunu öğrenince çok sevinmiş. Evde önce bir mama kabıyla başlayan alan, sonrasında evin kedi egemenliğine dönmesi ile son bulmuş.
Şimdi evin her köşesinde kedi malzemeleri, kedi kumları, kedi maması, kedi tarakları…
Sahibinin ona kölelik yapmasıyla mutluluğu yakaladıkları ilişkilerinin başlarında Duman’ın bir iki kez traş ettirilmesi bizimkinin canını sıkmış olsa da sonradan uslanan sahip traş olayını kesmiş.
İşten eve evden işe derken kedisini iş dışında hiç mi hiç ihmal etmeyen can’ısı artık tam da kıvamına gelmişti ve birlikte bir oyun kurmalarının vakti gelmişti. Düşündüler, mırladılar fırladılar ve sonunda aranan oyun bulundu. Kedi kaç sahip kovala.. Şimdi bu oyunun bazı kuralları vardı, birinci kural oyun oynanırken lazer çıkarmak en büyük hileydi. Dumanikonun en büyük zafıydı lazer ışığı. İnsanoğlu hileyi severdi, kandırmayı ve oyunda kaçamaklar yapmaya bayılırdı. Tam kedi kaç sahip kovala oynanırken lazerin sallanırken minik halka zincirlerinden çıkan şıngırtı sesi delirtmelikti ve oyunun orta yerinde sinlere sebep olacak kadar çekiciydi.
Kedigillerin iç güdüsünde vardı aslında insanlardan korunma. Ama evrilmişlerdi, içlerindeki aslanı susturmayı başarabiliyorlardı.
Taa ki insanoğlu yine hileleriyle oyunu bozana kadar. Bundan sonra oyunun kuralları değişmişti. Vahşileşmişti..
Artık insanoğlu düşünsündü…